علاج چیست؟
که می‌گوید: «۲۳همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا محرومند.»(رومیان ۲۳:۳) ولی آیا اکتفا به استفاده از این اصطلاحْ مشکلِ ما را حل می‌کند؟ بازگو نمودن این حقیقتِ الهی بسیار ارزنده است ولی باعثِ مقبولِ خدا شدن نمی‌شود. به بیش از این احتیاج است. عزیزانی هم که با به ارث بردنِ ذاتِ گناهْ از آدم و حوّا مخالفت می‌نمایند، نهایتاً کلامِ خدا را می‌پذیرند و اعتراف می‌نمایندکه بله، مرتکبِ گناه شده‌اند، ولی نه گناهانِ به قول خودشان چندان بد. در هر حال اگر اعتراف هم به گناه کرده‌ایم، دربارة آن چه باید کرد؟ بعضی‌ها بر این باور هستند که می‌توان با اعمالِ مذهبی مانند نماز و روزه و زیارت و خیرات و غیره جبرانِ گناه را نمود. چه فکر می‌کنید دوست عزیز؟ آیا می‌توان خدای قدوس را با انجام اعمالی که توأم با گناه‌هان انجام شده، راضی نمود، خدای پاک و مقدسی که اجازه نمی‌دهد هیچ گناهی به حضورش وارد شود؟ توجه کنید به این قسمت از کلام خدا:«۱۲خداوندا، ای خدای من! تو از ابتدا خدا بوده‌ای، مقدّس و ابدی، ...۱۳چشمان تو پاکتر از آن است که گناه را نگاه کند ...»(حبقوق ۱۳-۱۲:۱) حال که خدای قدوس نمی‌تواند بشرِ گناهکار را با گناهش به حضورِ خود بپذیرید، چارة ما چیست؟ کلام خدا ما را دعوت به توبه می‌نماید. یعنی این کافی نیست که به گناهکار بودنِ خود لباسِ توجیه «بشر جایزالخطاست»بپوشانیم، بلکه برای رهائی از فرجامِ آن باید توبة واقعی نمود. همان که آن باجیگر در حضورِ خدا نمود: «۱۳... آن باجگیر دور ایستاد و جرأت نگاه كردن به آسمان را نداشت بلكه به سینة خود می‌زد و می‌گفت: «ای خدا، به من گناهكار ترحّم كن!»» (لوقا ۱۳:۱۸) خدا را شکر که عیسی مسیح علاجِ مشکل اصلی بشر که گناهکارِ بودن اوستْ شد. عیسی مسیح دربارة این باجگیرِ توبه‌کار چنین می‌گوید: «۱۴ بدانید كه این باجگیر بخشوده شده به خانه رفت و نه آن دیگری...» (لوقا ۱۴:۱۸) باشد تا شما دوست عزیز با ایمانِ قلبی به عیسی مسیحِ رحمتِ الهی را دریافت نمائید.
